Αυτό έκαναν και οι κάτοικοι του συγκεκριμένου χωριού. Αγόρασαν, έσκαψαν, εγκατέστησαν τη δική τους ίνα αφού πρώτα, εκμεταλλεύτηκαν όλους τους πόρους που είχε να τους προσφέρει η περιοχή. Όπως τον καθηγητή του πανεπιστημίου του Lancashire που γνωρίζει πάρα πολύ καλά από δίκτυα οπτικών ινών. Ή τη συνταξιούχο IT, σύζυγο ενός εκ των αγροτών με φάρμα σε αυτή την αραιοκατοικημένη περιοχή.
Το δίκτυό τους το ονόμασαν B4RN και ο καθένας από τους αγρότες απολαμβάνει ταχύτητες ανάλογες με αυτές που έχουν οι κάτοικοι του Kansas, από το δίκτυο οπτικών ινών της Google. Πόσο τους κόστισε; 13000 ευρώ η σύνδεση σε κάθε σπίτι. Αλλά με την τεχνογνωσία που έχουν πάρει πια, θα κοστίζει 1300 ευρώ για κάθε φάρμα της περιοχής να συνδεθεί. Σκεφτείτε το εξής σημαντικό, όμως. Ένας από τους λόγους που κρατούν τα κόστη χαμηλά, είναι γιατί ο καθένας από αυτούς, έχει συμφωνήσει να δίνει ελεύθερη διάβαση της ίνας από τα χωράφια του. Ούτε ενοικίαση, ούτε εκμετάλλευση, ούτε τίποτα. Γνωρίζουν ότι αυτό είναι για το κοινό καλό και προχώρησαν.
Για να αναπτυχθεί το δίκτυο που θέλουν στην περιοχή, χρειάζεται να τοποθετηθούν 265 χιλιόμετρα ίνας και το κόστος αυτού του εγχειρήματος θα είναι 1,5 εκατομμύριο λίρες. Οι συμμετέχοντες όμως ελπίζουν ότι: α. όλοι οι κάτοικοι της περιοχής θα δεχτούν να πληρώνουν 30 λίρες (45 ευρώ) το μήνα για μία σύνδεση με ταχύτητες έως και 900 Mbps (το κάνουν ήδη), β. αρκετοί από αυτούς θέλουν να αγοράσουν μετοχές της B4RN, κι έτσι να μαζέψουν τα απαιτούμενα κεφάλαια σιγά-σιγά και γ. η δουλειά (σκάψιμο, εγκατάσταση κλπ) γίνεται από εθελοντές.
Τι σημαίνει όλο το παραπάνω; Μα πολύ απλά. Άλλη μία φορά, οι κοινότητες πρωτοπορούν και δημιουργούν. Αυτά.