Είναι λίγα εκείνα τα παπούτσια που έγραψαν ιστορία στα πόδια μας. Και οφείλουμε τουλάχιστον να τους το αναγνωρίζουμε. Αν όχι να τα ξαναγαπήσουμε.

Ο Mick Jagger λέει ότι οι παλιές συνήθειες πεθαίνουν δύσκολα, ο Φίλιππος Πλιάτσικας λέει ότι οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και ο Στέλιος Ρόκκος λέει ότι οι αγάπες οι μεγάλες δεν τελειώνουν. Στην περίπτωση των Stan Smith της adidas ισχύει μάλλον το τελευταίο. Ακόμα κι αν ο ίδιος ο Stan Smith αγνοεί την ύπαρξη τόσο του άσματος όσο και του τροβαδούρου Στέλιου.

Από την ημέρα που έμαθα ότι επιστρέφουν τα θρυλικά Stan Smith στην καθημερινότητά μας, κάθε φορά που έβλεπα στα social το #stanisback έπαιζε σε λούπα το μυαλό μου ο Eminem να ριμάρει "Guess who's back, back again". Την απάντηση στην έδωσα ήδη. Τα Stan Smith επέστρεψαν και φέρνουν μαζί τους την νοσταλγία, τον τόσο απλό όσο και όμορφο σχεδιασμό και την ανεμελιά των δεκαετιών στις οποίες μεσουρανούσαν. Κι όχι μόνο με πράσινες λεπτομέρειες...

Μπήκαμε στη διαδικασία να γράψουμε για αυτά τα παπούτσια. Οι περισσότεροι χωρίς να έχουμε ιδέα ποιος ήταν ο Stan Smith και γιατί το συγκερκιμένο παπούτσι πήρε το όνομά του και τη φάτσα του στη γλώσσα.


Όλοι όμως είχαμε μια ιστορία να πούμε, μία ανάμνηση να ανασύρουμε για ένα από τα παπούτσια που σημάδεψαν τα νιάτα μας και τώρα ευελπιστούν να σημαδέψουν το παρόν και το μέλλον μας.
4 από τα πολλά Stan Smith του Θανάση Κρεκούκια

Τα Stan Smith είναι έρωτας, είναι φιλοσοφία, είναι τρόπος υπόδησης, είναι αρμονία, ομορφιά, μαγεία. Νομίζω ότι είναι το δεύτερο πιο υπέροχο παπούτσι που έχει βγάλει η adidas σε όλη την ιστορία της. Φυσικά στην κορυφή ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα το μοναδικό Rom, το οποίο δυστυχώς και τελείως ακατανόητα έχει αποσυρθεί από την κυκλοφορία εδώ και πολλά χρόνια. Οπότε μένει το Stan Smith για να «διαφημίζει» την απόλυτη δημιουργία στη μίνιμαλ φαντασία των σχεδιαστών της adidas. Τα φοράω συνεχώς από το 1987. Χωρίς διαλείμματα. Συνεχώς. Είτε λευκά, είτε μαύρα, είτε με μπλε χρώμα πίσω, είτε με θαλασσί και φυσικά, οπωσδήποτε με πράσινο. Και βέβαια, όπως θα διαπιστώσετε στη φωτογραφία, τιμώ το κορυφαίο αυθεντικό γαλλικό σχέδιο με τη φάτσα του Σταν Σμιθ στη γλώσσα. Φανατικός υπερασπιστής τους για πάντα, γιατί συνδυάζουν άνεση, εμφάνιση, στιλ, ιστορία και αξεπέραστο design.



Ο αντάρτης Γρηγόρης Μπάτης

Το πράσινο το απέφευγα από μικρός οπως ο διάβολος το λιβάνι (παρα-δέχομαι τον όρο γραφικός). Στις 23 Νοέμβρη του 1998, όταν ήρθε η μητέρα μου με δώρο ένα ζευγάρι "Stan Smith" μ' αυτή την πράσινη λεπτομέρεια, ξεκίνησε ένας μίνι-καυγάς με φράσεις του στυλ: "δεν ξέρεις τα γούστα του παιδιού σου;", "πόσες φορές πρέπει να σου πω πως δεν θέλω τίποτα πράσινο". Ήμουν μ@λ$κ%^&*. Ο θυμός καταλάγιασε, η (ολιγόλεπτη) επανάσταση έληξε και ο αντάρτης πήγε στο δωμάτιό του. Για 2-3 μέρες τα παπούτσια παρέμειναν στο κουτι, όμως την 4η μέρα αποφάσισα να τα δοκιμάσω έστω για λίγο. Την επόμενη μέρα πήγα μ' αυτά τα στο σχολείο, οι φίλοι καθότι πιο σοβαροί και ώριμοι από μένα ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν ασχολήθηκαν με την πράσινη λεπτομέρεια, αλλά με την (εντυπωσιακή) συνολική εικόνα των Stan Smith και εγώ από μουτρωμένος μ@#$%^ περπατούσα καμαρωτός λες και βγήκα πρόεδρος του 15μελούς. Έκτοτε ξεκίνησε ο έρωτας με τα Stan Smith και όταν πάλιωσαν και είδα πως υπάρχουν και σε άλλα χρώματα, τα ξαναγόρασα και τα ξαναγόρασα. Έπειτα ήρθαν τα Adidas Superstar, όμως αυτή είναι διαφορετική ιστορία...


Τα άσπρα που έγιναν μαύρα για τον Πάνο Κοκκίνη

Τα Stan Smith και η οικογένειά μου είχαμε παλιά μια σχέση έντονης αγάπης και άσβεστου μίσους. Συγκεκριμένα εγώ τα αγαπούσα αλλά η μάνα μου τα σιχαινόταν. Δεν φταίνε αυτά. Φταίνε τα κλάματα που έριχνα κάθε φορά που επέστρεφα σπίτι από το σχολείο και ήταν λερωμένα. Συνήθως ήδη από την πρώτη μέρα που τα είχα αγοράσει. Βλέπεις το λευκό το sneaker απαιτεί, όπως μια ταυτόχρονα όμορφη και έξυπνη γυναίκα, να το σέβεσαι και να το προσέχεις. Εγώ την είχα αυτή τη διάθεση. Αλλά δεν διέθετα κανένα ταλέντο. Κατάφερνα να τα λερώσω με τους πιο ηλίθιους τρόπους. Από το να πατήσω χωρίς να το δω μέσα σε μια λακούβα γεμάτη λασπόνερο, όσο το να ρίξω πάνω τους το κέτσαπ που προοριζόταν για τις πατάτες όταν ήμουν στα Goody’s. Οπότε, κάποια στιγμή, αποφάσισα να τα βάψω μαύρα και να αρχίζω να αγοράζω μόνο μαύρα sneaker. Αλλά κάθε φορά που συναντιόμασταν, σε κάποια αφιλόξενη βιτρίνα, πάντα θυμόμουν τον παλιό ερωτά μου και το πόσο ανάξιος αποδείχθηκα απεναντί του.

Τα Stan Smith που ζήλευε ο Στέλιος Αρτεμάκης

Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε... Τα Stan Smith είναι τα παπούτσια που ποτέ δεν είχα και πάντα ζήλευα. Μιλάμε για τα λυκειακά χρόνια. Έβλεπα τα αλάνια του σχολείου με τα υπερφουσκωμένα κορδόνια, τα παντελόνια που σχεδόν έμπαιναν μέσα για να φαίνεται το Stan Smith, και σκεφτόμουν πόσο cool θα ήταν να είχα κι εγώ ένα ζευγάρι. Δεν ήταν ότι είχα πρόβλημα κι έτσι όπως ήμουν, η συντηρητική μου εμφάνιση με έβγαζε πρόεδρο σχεδόν όλες τις χρονιές. Είχα από τα χαμηλότερα ποσοστά σε φατούρο χωρίς να είμαι ντερέκι και σε σχολείο που όλοι έτρωγαν. Κάτω από πέντε τη χρονιά. Θέλω να πω τα Stan Smith ήταν εκείνη πινελιά που χρειαζόμουν παραπάνω. Αυτή η πινελιά που θα με έβαζε ναι cool αλλά καλό παιδί. Μετά πέρασε η μόδα και τα ξέχασα. Σαν χαρακτήρας άλλωσε ήμουν περισσότερο για ένα σταράκι με κολλητό παντελόνι (όταν ήμουν και πολλά κιλά λιγότερο) παρά στανσμιθάκια. Αλλά τώρα που ξανάρχονται θα κάνω τους υπολογισμούς από την αρχή. Το χρειάζεται το στιλ μου. Θα μου δώσει αυτό το τόσο όσο coolness χρειάζομαι. Ίδωμεν.

Οι χτυπημένες φτέρνες του Μάνου Μίχαλου

Με χτυπάγανε. Πίσω, εκεί στη φτέρνα. Αλλά μου άρεσαν, τα αγαπούσα από μακριά, τα ζήλευα στον αδερφό μου ο οποίος κάπου εκεί στα 15-16 του, τα είχε κάνει σαν το δέρμα του και δεν τα ξεκολλούσες από πάνω του. Επίσης τα θεωρώ εξαιρετικά για το στυλ ενός άντρα που δεν είναι "παντρεμένος" με το full επίσημο στυλ, ειδικότερα όταν δεν το απαιτεί η περίσταση. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί απομακρύνθηκαν από τις υποδη(γ)ματικές συνήθειες του κόσμου, αφού είναι λευκά, χαμηλά, με διακριτικό χρώμα εκεί στη φτέρνα για να μην είναι βαρετά; Η επιστροφή του, το δυναμικό comeback τους είναι κάτι που δικαιώνει την αξία και τη διαχρονικότητα τους και μου δίνει την ευκαιρία να δώσω άλλη μια προσπάθεια με τις βελούδινες φτέρνες μου.
Το γυμνασιακό "τραύμα" του Χρήστου Χατζηιωάννου

"Το Stan Smith δεν είναι αθλητικό παπούτσι". Αυτή η ατάκα του γυμναστή του Α' Γυμνασίου Βούλας, Ν. Καλογερόπουλου, ηχούσε στα αυτιά όλων των μαθητών του κάθε φορά που κάποιος εμφανιζόταν στην γυμναστική με Stan Smith. Το οποίο ελεγε ως προπονητής τένις και όχι τόσο ως γυμναστής στο σχολείο. Ίσως γιατί πονούσε να βλέπει τα Stan Smith να παιδεύονται στο τσιμέντο του σχολείου. Ίσως γιατί φοβόταν ότι δεν θα προστάτευαν τα πόδια μας παίζοντας μπάλα και μπάσκετ στην άσφαλτο. Αλλά ήταν η σθεντόρια φωνή που έκανε τα λεγόμενα πιο σημαίνοντα.

Αλλά πώς να μην εμφανιστείς στην γυμναστική με το Stan Smith όταν ήθελες να κυκλοφορείς τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας με αυτό; Σε μια περίοδο που οι περισσότεροι μάχονταν για το πάχος της αερόσολάς τους, τα Stan Smith ήταν η επιτομή του κούλνες. Και σε ποιον να πεις ότι ο γυμναστής δεν μας άφηνε να φοράμε αυτά τα παπούτσια τη στιγμή που δημιουργήθηκαν για τένις; Όχι, γήπεδο τένις δεν είχαμε στο Α' Βούλας. Αλλά φοράγαμε τενίστικα παπούτσια. Και μη σου πω ότι η παρότρυνση του γυμναστή να μην τα φοράμε, το γεγονός ότι ήταν "απαγορευμένα", τα έκανε ακόμα πιο κουλ.



Η μόνη αλητεία του Χρήστου Δεμέτη

Τα φορούσες με όλα, πάντα και παντού. Άνετα, κορδόνι λιτό, το κακό τους ήταν ότι δεν κρατούσαν πολύ καιρό. Αλλά δεν φταίνε αυτά, η εφηβεία τους τα φταίει. Χωρίς πολλά πολλά, η επιστροφή των Stan Smith είναι για τον κόσμο των sneakers ότι θα ήταν η επιστροφή του Μαραντόνα στην ενεργό δράση. Στα καλά του, πριν γίνει πιο στρογγυλός από τη στρογγυλή θεά. Αλητεία και γκλαμουριά μαζί.

Χειμώνας του '99. Περιοχή Αθήνα, Δάφνη. Δευτέρα Λυκείου, φροντιστήριο. Εκείνη τη χρονιά πίστευα ότι ζούσα τον πρώτο μου κανονικό έρωτα. Και εκείνη τη μέρα είχα αποφασίσει να της μιλήσω. "Χ. έχεις πέντε λεπτά;", της είπα στο διάλειμμα. "Ναι αμέ, τι έγινε;". "Πριβέ αν μπορείς". Την πήγα στην παραπάνω γωνία του δρόμου. "Λοιπόν;". "Ε, να, ξέρεις...". Παύση, κενό, σιωπή, κόμπος. Πριν λίγο άκουγα το "ακούω την αγάπη", τα αυτιά μου βούιζαν ακόμα. "Κοίτα. Να τον προσέχεις αυτόν τον Γιώργο που βγαίνετε, μου φαίνεται περίεργο τυπάκι". Δεν της είπα ΣΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Δεν. (Για κάτι τέτοιο έγραψε ο beck το "Loser"). "Αυτό ήθελες; ΟΚ", την άκουσα να λέει και έφυγε γελώντας. Έμεινα να κοιτάζω τα Stan Smith μου αποσβολωμένος. Παπούτσια - κολλητάρια για τις δύσκολες ώρες. Είχαν γίνει καφέ από τη λάσπη. "Καλά κι εσύ ρε μαλάκα, άσπρα παπούτσια;". Ούτε που είχα καταλάβει πώς βρέθηκε εκεί ο Κώστας. "Ναι έχεις δίκιο. Λερώνονται εύκολα". Τα Stan Smith ήταν η μόνη "αλητεία" που είχα εκείνη τη μέρα πάνω μου.