Ήταν 4 Ιουλίου 2004, όταν οι Άνδρες έπαιξαν στον μεγάλο τελικό του Euro.

Στις 15 Ιουλίου 2012, οι Νέοι έχουν το δικό τους ραντεβού με την ιστορία.

Οι παίκτες του Ρεχάγκελ αποτελούσαν το παρόν του ελληνικού ποδοσφαίρου, τώρα τα παιδιά του Τσάνα είναι το λαμπρό μέλλον.

Το… μικρό Πειρατικό έχει «σαλπάρει» από τις 3 Ιουλίου και όλοι ελπίζουν την ερχόμενη Κυριακή να αποχωρήσει από την Εσθονία με το Κύπελλο του νικητή.

Το sport-fm.gr σας θυμίζει πως έφτασε ως στον τελικό.

Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με… ροδοπέταλα, αλλά είχε εμπόδια, δύσκολες ομάδες, καταστάσεις do or die, όμως το ελληνικό ποδόσφαιρο ζει και… αναπνέει για κάτι τέτοια.

Η αρχή… δεν είναι το ήμισυ του παντός

Η Εθνική ξεκίνησε τις υποχρεώσεις της με το… αριστερό. Στην πρεμιέρα της στο τουρνουά, κόντρα στους νυν Πρωταθλητές Ισπανούς δεν τα κατάφερε και ηττήθηκε με σκορ 2-1. Βέβαια, τα μηνύματα είχαν ήδη δοθεί προς όλους τους Έλληνες. Παρά την ήττα της, οι παίκτες του «μαέστρου» Κώστα Τσάνα είχαν δείξει μέρος του ταλέντου τους, που δεν «φοβήθηκαν» σε κανένα σημείο του αγώνα. Κάλλιστα, θα μπορούσαν στο δεύτερο ημίχρονο της αναμέτρησης να έχουν ισοφαρίσει και να μιλάγαμε για ακόμα πιο εύκολη πρόκριση, αλλά με τα αν δεν γράφεται η ιστορία.

Το… χρέος τους

Στο δεύτερο παιχνίδι της διοργάνωσης, οι διεθνείς έπρεπε να κερδίσουν, όχι μόνο γιατί… χάνονταν διαφορετικά, αλλά γιατί η δυναμικότητα κόντρα στην «οικοδέσποινα» Εσθονία είναι δεδομένη. Οι μικροί έκαναν το καθήκον τους και επιβλήθηκαν 4-1 των γηπεδούχων, όντας φυσικά κλάσεις ανώτεροι. Με τον αρχηγό Κατίδη και τον γκολτζή Διαμαντάκο να δίνουν το σύνθημα, τα υπόλοιπα παιδιά (γιατί για παιδιά μιλάμε σε τέτοιες ηλικίες) ακολούθησαν το ρυθμό και μπήκαν για τα καλά και πάλι στο παιχνίδι της πρόκρισης.

Do or Die

Όλα ή τίποτα το παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής με την Πορτογαλία, καθώς χρειαζόμασταν μόνο νίκη για να περάσουμε στα ημιτελικά. Ε, και τι έγινε φυσικά; Το καταφέραμε, επικρατώντας 3-2 και μάλιστα… στο ρελαντί. Στα «χαρτιά» οι Ίβηρες θεωρούνταν ανώτεροι, όμως τα ελληνικά «μωρά» δεν… μάσησαν σε κανένα σημείο του αγώνα, παίζοντας για το μοναδικό αποτέλεσμα που τους εξυπηρετούσε. Ο αρχηγός απέδειξε και πάλι για πιο λόγο του έχει δοθεί το περιβραχιόνιο. Ο Κατίδης δήλωσε «παρών» όταν χρειάστηκε και με δύο προσωπικά γκολ έδωσε… αέρα πρόκρισης στην Εθνική.

Ημερέψαμε τα… λιοντάρια

Για ακόμα ένα παιχνίδι θεωρήθηκε αουτσάιντερ η Εθνική κόντρα στην Αγγλία. Τελικά, μάλλον μας πάει αυτός ο… ρόλος. Και τι δεν έγινε στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Μπορεί να παίξαμε με δέκα παίκτες για 75΄ λόγω λανθασμένης αποβολής του Στέφανου Καπίνο, όμως ο Σωκράτης Διούδης όχι μόνο απέκρουσε πέναλτι, αλλά κατέβασε και… ρολά. Ο Μπάμπης Λυκογιάννης ύψωσε την μπάλα, σημείωσε το 2-1 για την Ελλάδα στην παράταση του αγώνα και ταυτόχρονα «γέμισε» με υπερηφάνεια τους απανταχού Έλληνες, γιατί μπορεί τα οικονομικά να μην πάνε καλά, μπορεί η αμφισβήτηση για τη χώρα μας να είναι υψηλή, όμως τα κατορθώματα της Εθνικής Νέων δεν χωρούν καμία αμφισβήτηση.

Κυριακή κοντή γιορτή… Ήρθε η ώρα να γραφτεί με «χρυσά» γράμματα και το όνομα των μικρών, μετά από αυτό των Ανδρών.

Και μπορεί η Ισπανία να μας κέρδισε την πρώτη αγωνιστική, μπορεί να θέλει να κάνει το «repeat» στη διοργάνωση, όμως ένα… σκαλοπάτι έμεινε πριν την κορυφή. Εκεί θα «σκοντάψουμε»;

Αποστόλης Σπυρόπουλος