Πίσω από τη σκηνή συναντιούνται πατέρας και γιος για να μεταφέρουν μικρούς και μεγάλους στον μαγευτικό κόσμο του Καραγκιόζη.
Ο Θανάσης Σπυρόπουλος και ο γιος του Κώστας, που αποτελεί σήμερα τη νέα γενιά καραγκιοζοπαιχτών, συνεργάζονται δίνοντας παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα.

«Έμαθα να παίζω δίπλα σ΄ έναν μάστορα, που εκτός από πατέρας μου είναι δάσκαλος και φίλος μου. Το χάσμα όμως μεταξύ μας είναι πολύ μεγάλο. Όταν παίζουμε μαζί στη σκηνή φερόμαστε σαν επαγγελματίες κι ας έχουμε συνεχόμενες συγκρούσεις στο σπίτι» δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ,ο Κώστας Σπυρόπουλος.

Πατέρας και γιος έρχονται συχνά σε συγκρούσεις. «Διαφωνούμε σε πολλά θέματα. Μπορεί να φταίει και το γεγονός ότι ξέρουμε πολλά ο ένας για τον άλλον. Για μένα ο Θανάσης, όπως τον φωνάζω, είναι η σχολή μου. Θέλει να γίνω τέλειος και προσπαθεί να διορθώνει τα λάθη μου. Έμαθα δίπλα του 28 ολόκληρα χρόνια και τον θαυμάζω γι αυτό που είναι. Μπορεί να τσακωνόμαστε συνέχεια και να μη καταλαβαίνω στην ώρα τσακωμού τι μου λέει, αλλά τα αντιλαμβάνομαι μετά, στην πορεία» δηλώνει ο Κώστας.

Ο πατέρας και δάσκαλός του, τον απέτρεψε να παίξει μέχρι τα 18. «Φοβήθηκα για λόγους υγείας. Η φωνή σε τέτοια ηλικία δεν έχει πάρει την τελική της μορφή και μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα. Άλλος ένα λόγος βέβαια που δεν ήθελα να ασχοληθεί από τόσο νωρίς επαγγελματικά ήταν λόγω ονόματος. Ο κόσμος δυστυχώς είναι κακός και πολλοί θα τον κρίνανε επειδή έχει αυτό το όνομα. Δε φταίει εκείνος που φέρει το όνομα μου» λέει ο κ. Σπυρόπουλος.

«Όταν ο ίδιος ωρίμασε τον κυνηγούσα για να φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα. Στα 28 του χρόνια, ο γιος μου παίζει πολύ καλά. Αυτό που τον συμβουλεύω συνέχεια είναι ότι για να ξεχωρίσει στο μέλλον πρέπει να κάνει κάτι διαφορετικό στη σκηνή, είτε αυτό έχει σχέση με τις φιγούρες, είτε με τα μεγάφωνα και τη μουσική», προσθέτει.
Εντύπωση προκαλεί ο διαφορετικός τρόπος σκέψης από γενιά σε γενιά στην οικογένεια.

«Ο πατέρας μου δεν ήθελε να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον καραγκιόζη», λέει ο κ. Σπυρόπουλος και συμπληρώνει: «γι αυτόν τον λόγο έφυγα κρυφά από το χωριό μου, στα 18, και ήρθα στην Αθήνα για να πραγματοποιήσω το όνειρο μου. Εγώ σαν πατέρας, κυνηγούσα τον Κώστα για να ασχοληθεί και χαίρομαι που ο γιος μου είναι ταλέντο».
«Νιώθω ότι έχω πολλά να μάθω ακόμα. Μακάρι να φτάσω στο ένα τρίτο, από αυτά που έχει κάνει ο πατέρας μου. Σήμερα όλοι οι νέοι καραγκιοζοπαίχτες μαθαίνουν μέσα από cd και κασέτες.

Εγώ αγάπησα αυτό το επάγγελμα από νωρίς. Στα 13 μου έδωσα την πρώτη μου οργανωμένη παράσταση. Ήταν ένα μικρόβιο που κόλλησα από τότε που ο πατέρας μου έπαιζε στην ΕΡΤ2. Τέσσερα χρόνια μόνο απείχα από τη δουλειά κι αυτό γιατί με επηρέασαν οι φίλοι μου.

Πολλές φορές με φώναζαν "καραγκιόζη" και ένιωθα άσχημα» λέει ο Κώστας και προσθέτει: «Μετά από κάποια χρόνια κατάλαβα όμως την αξία που έχει για μένα. Σήμερα, νιώθω μεγάλο βάρος και άγχος γιατί κανείς από τους μεγάλους καραγκιοζοπαίχτες δεν άφησε μαθητές».

«Το μόνο που με στεναχωρεί σήμερα είναι ότι με κατηγορούν πως πολλές παραστάσεις μου είναι ηχογραφημένες. Υπάρχουν κάποιες πρωινές, που είναι και το παραδέχομαι» λέει ο Κώστας και συμπληρώνει: «Τα παιδάκια δε φταίνε σε τίποτα. Όταν έχω να παίξω σε παιδική παράσταση νωρίς το πρωί η φωνή μου δεν έχει ακόμα ανοίξει. Θα έχω θέμα με την υγεία μου αργότερα αν παίξω κανονικά. Κι όλο αυτό γίνεται γιατί δεν θέλω να δώσω άσχημη εντύπωση στα παιδιά για τον Καραγκιόζη».

Πατέρας και γιος συμφωνούν ότι παρότι σήμερα δεν υπάρχει ποιότητα από πλευράς καραγκιοζοπαικτών, ο Καραγκιόζης δε θα χαθεί. Αποτελεί ιστορία. «Όσο γεννιούνται παιδιά, ο Καραγκιόζης θα επιβιώνει» λένε.