Η ζωή τους μοιάζει με σκηνή από ταινία, όπου βλέπουμε φυλές της Αφρικής να τρέχουν μέσα σε ζούγκλες, να υπερασπίζονται την ύπαρξη τους από άλλες που την απειλούν και να χρησιμοποιούν «αρχαία» μέσα για να συλλέξουν την τροφή τους. Κι όμως, για τους Hadza αυτή είναι η πραγματικότητα και η καθημερινότητα τους. ... Ζουν στις όχθες της λίμνης Eyasi στο βόρειο τμήμα της Τανζανίας. Πρόκειται για μια φυλή κυνηγών –τη μοναδική που έχει απομείνει πλέον, όπως αναφέρεται στο οδοιπορικό που έγινε για αυτήν από ξένα Μέσα- η οποία είναι ξεχασμένη από το χρόνο. Η Αυστραλοί δημοσιογράφοι Στέφανι Χαντ και Μπέντζαμιν Χόραρθ, που ζουν και εργάζονται στη Μέση Ανατολή, αποφάσισαν να επισκεφθούν τους Hadza και πέρασαν ένα έτος κοντά τους, προσφέροντας έτσι τη δυνατότητα σε όλους να γνωρίσουν μέσα από τα μάτια και τις εμπειρίες τους την ενδιαφέρουσα αυτή φυλή.

Η αφρικανική φυλή ζει με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ζούσαν οι πρόγονοι τους μέχρι και 10.000 χρόνια πριν. Γι’ αυτούς δεν έχει αλλάξει κάτι και ας διαφοροποιούνται πολλά γύρω τους. Συνεχίζουν να μένουν σε σπηλιές, μη θέλοντας να κατασκευάσουν μια οποιαδήποτε κατοικία, όπως κάνουν άλλες φυλές. Οι ίδιοι είναι αποκομμένοι από οποιαδήποτε μορφή πολιτισμού. Η γη τους είναι γεμάτη θάμνους και δηλητηριώδη φίδια, κάτι που την καθιστά δύσκολα προσβάσιμη σε οποιονδήποτε δεν την γνωρίζει. Άλλωστε αυτό είναι υπέρ τους, καθώς μπορούν να προστατευθούν καλύτερα από οποιονδήποτε ή οτιδήποτε τους απειλήσει. Όπως τα λιοντάρια που δε διστάζουν να τους επιτεθούν με την πρώτη ευκαιρία.

Κι όμως οι Hadza τα καταφέρνουν μια χαρά. Η φυλή των κυνηγών δεν ασχολείται με την καλλιέργεια και δεν τρέφεται με οτιδήποτε μπορεί να παραχθεί στο έδαφος. Αντιθέτως, χρησιμοποιώντας χειροποίητα τόξα και βέλη εξασφαλίζει το φαγητό της. Το μενού τους είναι συγκεκριμένο. Τρέφονται με πτηνά, μπαμπουίνους, αντιλόπες και βουβάλια, τα οποία αποτελούν και τα συνήθη θηράματα τους. Παρά το γεγονός ότι ζουν απομονωμένοι, είναι φιλικοί προς τους άλλους ανθρώπους και ο αριθμός των ανθρώπων της –καταφέρνουν να- είναι πάντα ελεγχόμενος.

Μη φανταστείτε πάντως, ότι η ζωή γι’ αυτούς είναι τόσο δύσκολη, από τη στιγμή που έχουν μάθει πώς να προστατεύονται από οποιανδήποτε απειλή, μυστικά που τους έχουν διδάξει οι πρόγονοι τους και γι’ αυτό δεν έχουν αλλάξει και τρόπο ζωής. Επιπλέον, δεν κυνηγούν πολλές ώρες, συνήθως πέντε με έξι καθημερινά. Έτσι, διαθέτουν και αρκετό ελεύθερο χρόνο. Για εκείνους η ζωή σημαίνει ελευθερία, κάτι που η σύγχρονη κοινωνία έχει «απολέσει» και φυσικά έννοιες όπως ο «ηλεκτρισμός» ή το «αυτοκίνητο» είναι άγνωστες σε αυτούς. Αποτελούν ένα μέρος της παλιάς ξεχασμένης ανθρώπινης κουλτούρας, που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον πλανήτη. Μια επιπλέον απόδειξη αυτού είναι ότι η γλώσσα που μιλούν –ένας «ρυθμικός» διάλογος που συνοδεύεται από ανάλογους ήχους- θεωρείται από τους ειδικούς ως η παλιότερη που χρησιμοποιείται ακόμη από τον άνθρωπο.


Ένα αγόρι με φτερά περιστεριού στο κεφάλι την ώρα του κυνηγιού και τα παραδοσιακά σημάδια της φυλής στο πρόσωπο. Ένα άλλο (κάτω) κρατά ένα πουλί, μάλλον περιστέρι, το οποίο θα αποτελέσει το γεύμα του.




Ο μικρός κυνηγός με όπλα που έχουν φτιάξει οι Hadza από υλικά που βρήκαν στις όχθες της λίμνης. Ένα άλλο μέλος της φυλής (κάτω) δείχνει πως βρίσκουν τα χνάρια ζώων, από μπαμπουίνους και φίδια μέχρι λιοντάρια.






Το πρωί οι άνδρες και τα αγόρια της φυλής μαζεύονται σε έναν κύκλο για να ακονίσουν τα βέλη τους και να καπνίσουν από μια πίπα. Πρόκειται για την πιο... κοινωνική ώρα της ημέρας τους. Μετά ξεκινούν για το κυνήγι.


Η ενδυμασία των κυνηγών αποτελείται από δέρμα μπαμπουίνου, το οποίο δεν έχουν τη δυνατότητα να φορούν όλοι τους. Το δικαίωμα το κερδίζουν όσοι είναι άξιοι να σκοτώσουν ένα μπαμπουίνο και να παρουσιάσουν το κρανίο του (κάτω).