Ένα λεπτό και 3 δευτερόλεπτα πριν ο Παναθηναϊκός πανηγυρίσει το 31ο πρωτάθλημά του (69-76) ο τελικός του αίσχους διεκόπη οριστικά (01:47 τα ξημερώματα). Είχε προηγηθεί 70λεπτη διακοπή στην αρχή του τρίτου δεκαλέπτου και μερική εκκένωση του ΣΕΦ. Σε απόγνωση οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, μάταια προσπαθούσαν να τιθασεύσουν τους ανεγκέφαλους της εξέδρας.

Δίλημμα, μεγάλο δίλημμα. Να αγνοήσεις το αγωνιστικό, είναι σαν να δικαιώνεις την προσπάθεια των ανεγκέφαλων. Να αγνοήσεις όμως και το γεγονός ότι το μπάσκετ ηττήθηκε βαριά με όσα έγιναν στο ΣΕΦ (και όσα έχουν γίνει κατά καιρούς σε όλα τα μεγάλα γήπεδα της χώρας) δεν είναι δυνατόν. Γι' αυτό και η αναφορά μας στον επεισοδιακό τέταρτο τελικό αρχίζει από τα εξωαγωνιστικά που δεν τιμούν κανέναν στο ελληνικό μπάσκετ και στον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα.

Ο αθλητισμός πολιτισμός, αν υπάρχει τέτοια έννοια στην Ελλάδα πια, δέχθηκε άλλο ένα πολύ σοβαρό χτύπημα. Aλλά μήπως είναι το μόνο τα τελευταία χρόνια; Για άλλη μία φορά οι ντροπιαστικές εικόνες θα κάνουν το γύρω του κόσμου και η χώρα μας, στις δύσκολες στιγμές που περνά, δεν μπορεί να πάρει αισιόδοξα μηνύματα ούτε από τον αθλητισμό της.

Ας περάσουμε και στον καθαρά αγωνιστικό τομέα. Το ξεκίνημα του Ολυμπιακού ήταν αυτό που ονειρεύεται κάθε γηπεδούχος σε μία σειρά τελικών και όχι μόνο. Κυριαρχώντας και στις δύο πλευρές του παρκέ, παίζοντας πολύ καλή άμυνα και δείχνοντας αστείρευτο πάθος η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη όχι μόνο προηγήθηκε με 11-0 αλλά έκλεισε εντελώς τους διαδρόμους προς το καλάθι της. Ο Παναθηναϊκός σκόραρε για πρώτη φορά με βολές στο 5:35 πριν το τέλος της περιόδου, έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο και δεν είχε αρχή και τέλος στο παιχνίδι του. Παρόλα αυτά με 8 λάθη και μόλις 2 ασίστ βρέθηκε μόλις στο -7 στο τέλος του δεκαλέπτου.

Η είσοδος στον αγώνα των Τσαρτσαρή, Σπανούλη και Γιασικεβίτσιους βοήθησε τον Παναθηναϊκό να βρει ισορροπία τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα (εκεί βοήθησε πολύ και ο Τέπιτς). Ο Ολυμπιακός, ο οποίος δεν έδωσε συνέχεια στο εκρηκτικό ξεκίνημά του, φορτώθηκε με άγχος που έγινε ακόμη μεγαλύτερο μόλις ο Τσαρτσαρής έβαλε μπροστά την ομάδα του με τρίποντο (23-25, 5:50 πριν τη λήξη του ημιχρόνου). Από εκεί και πέρα οι πράσινοι, που δοκίμασαν και ζώνη στην άμυνα, οπλίστηκαν με θάρρος και βάζοντας τα σουτ (Μπατίστ και Γιασικεβίτσιους έκαναν θραύση) δημιούργησε αέρα ακόμα και επτά πόντων (31-38). Σ' αυτό το διάστημα η μόνη καλή είδηση για τους γηπεδούχους ήταν το τρίτο φάουλ του Νίκολα Πέκοβιτς.

Μέχρι την προσωρινή (τι προσωρινή δηλαδή, περισσότερο από 70 λεπτά κράτησε) διακοπή του 24' ο Παναθηναϊκός συνέχισε στο ίδιο τέμπο, άλλωστε δεν είχε κανέναν λόγο να αλλάξει κάτι στο παιχνίδι του. Ο Μπουρούσης ήταν ο μόνος που όρθωσε ανάστημα (σκοράροντας επτά πόντους σε δύο λεπτά) αλλά οι πράσινοι, πιο μεθοδικοί, έβρισκαν τον τρόπο να συντηρούν το προβάδισμά τους.

 Μετά την τεράστια ήττα που υπέστη το μπάσκετ κατά τη διάρκεια της 90λεπτης διακοπής, οι δύο ομάδες ξαναβγήκαν στο παρκέ και το παιχνίδι άρχισε εκ νέου λίγα λεπτά πριν τη 1 σαφώς επηρεασμένες από τη διακοπή. Ο Παναθηναϊκός πάντως διατήρησε την υπέρ του διαφορά αν και είχε πολύ μεγάλη φθορά από τα φάουλ (4 οι Μπατίστ και Πέκοβιτς). Ο Μπουρούσης, πριν φορτωθεί και αυτός με 4ο φάουλ, πάλευε γενναία αλλά οι πράσινοι συντηρούσαν, δύσκολα είναι η αλήθεια την υπέρ τους διαφορά (51-59, 52-61, 59-65).

Οταν το χάντικαπ άνοιξε στους 10 πόντους (59-69 στο 33') πολλοί πίστεψαν ότι το παιχνίδι τελείωσε. Ομως ο Ολυμπιακός βρήκε το κουράγιο να επιστρέψει (65-69) αλλά στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα προδόθηκε από τη φανερή αδυναμία του στο αμυντικό ριμπάουντ. Ο Μπατίστ (κατά κύριο λόγο) ανανέωσε πολλές επιθέσεις του Παναθηναϊκού και οι πράσινοι κέρδισαν πολύτιμο χρόνο την ώρα που ο Ολυμπιακός καιγόταν. Το γκολ-φάουλ του Νίκολας για το 69-76 έβαζε τίτλους τέλους στο ματς αλλά οι ανεγκέφαλοι είχαν άλλη άποψη και προκάλεσαν άλλη μία διακοπή ένα λεπτό πριν το τέλος. Αυτή ήταν και οριστική.

O Παναθηναϊκός κατέκτησε το πρωτάθλημα (12 στα τελευταία 13 χρόνια και 8ο συνεχόμενο, μένει βέβαια το τυπικό από τον αθλητικό δικαστή) αλλά οι τελικοί της Α1 πέθαναν μαζί με τη λογική και την υπομονή μας.