Αν θα ήθελε κανείς να βγάλει ένα συμπέρασμα από την… ανάκριση που έκανε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην τρόικα θα ήταν το εξής: κατέστρεψαν μια χώρα, διέλυσαν μια γενιά Ελλήνων και τώρα ρίχνουν το φταίξιμο στις… διαρθρωτικές αλλαγές που δεν έγιναν.

Προκλητικοί ο Τόμσεν και η παρέα του, δεν τόλμησαν καν να....
δεχθούν ότι έχουν δώσει θανατηφόρα συνταγή στην Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά εμφανίστηκαν διστακτικοί ως προς το μέλλον την ελληνικής οικονομίας καθώς διαπιστώνουν ότι μπορεί και το 20120 το ελληνικό χρέος να μην είναι βιώσιμο.

Κατά τη γνώμη μας ο Τόμσεν έβγαλε και μια μεγάλη είδηση. Είπε, πιεζόμενος από τους ευρωβουλευτές ότι ήταν επιλογή των Ελλήνων να αυξήσουν τους φόρους και να μην προχωρήσουν στην επαρκή περικοπή δαπανών. Δηλαδή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προτίμησε να εξοντώσει φορολογικά τους Έλληνες, αντί να μειώσει το γεμάτο από την κομματική πελατεία του κράτος και να κάνει απολύσεις

Επανέλαβε ο κ. Τόμσεν ότι περιθώριο για νέες φορολογικές επιβαρύνσεις δεν υπάρχουν. “Φτάσαμε στο τέρμα της διαδρομής όσον αφορά στο θέμα των φόρων. Το νέο πρόγραμμα πρέπει να αφορά τις δαπάνες και θα πρέπει να γίνουν δυσχερέστατες διαρθρωτικές προσαρμογές”, ανέφερε χαρακτηριστικά, καλώντας την Αθήνα να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την φοροδιαφυγή.

Αν καταλαβαίνουμε καλά δηλαδή, η ελληνική κυβέρνηση πήρε την απόφαση να επιβάλει τρομακτικούς φόρους ενώ θα μπορούσε να έχει προχωρήσει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που όλοι ομολογούν ότι χρειάζεται η Ελλάδα. Δηλαδή η ανικανότητα της κυβέρνησης να προωθήσει περικοπές στο σπάταλο κράτος ήταν η αιτία που φορτώθηκε ο ελληνικός λαός τους φόρους, επομένως και τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις;

Και φυσικά η τρόικα όταν λέει για περικοπή δαπανών δεν εννοεί πότε θα ανοίξει το επάγγελμα του ταξιτζή. Μιλά για το τεράστιο κράτος που διογκώθηκε τα προηγούμενα χρόνια και διατηρήθηκε άθικτο από το ΠΑΣΟΚ. Μιλά για το χάος στην υγεία και τις απίστευτες σπατάλες στο ΕΣΥ, για τις χιλιάδες επιτροπές που αμείβονται με παχυλούς μισθούς, μιλά για χιλιάδες προσωπικό που δεν έχει καν δουλειά αλλά πληρώνεται από το δημόσιο.

Ο Γιόργκ Ασμουσεν από την ΕΚΤ τόνισε ότι το πρόγραμμα θα πετύχει μόνον εφόσον εφαρμοστεί κατά 100% στο σύνολο της περιόδου και προέβλεψε ότι η ανεργία αναμένεται να σταθεροποιηθεί το 2013 και να αρχίσει να μειώνεται από το 2014.

Όμως, αυτό και μόνο μας προδιαθέτει για νέα μέτρα, νέο κούρεμα, νέες επιβαρύνσεις καθώς είναι αδύνατο να εφαρμοστεί κατά 100% το πρόγραμμα. Για παράδειγμα πώς θα καλυφθούν τα ταμεία που έχουν μείνει χωρίς αποθεματικά και που έχουν μειωθεί οι οι μισθοί; Αυτό δεν το βλέπει η τρόικα;

Ο Τόμσεν από την πλευρά του είπε ότι είναι οργανωμένα συμφέροντα που δεν αφήνουν να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις.

Τόνισε ότι υπάρχει χάσμα ανταγωνιστικότητας στη χώρα μας της τάξεως του 15%, ενώ ταυτόχρονα αναγνώρισε ότι το πρόγραμμα θα αποτύχει εάν η χώρα γίνεται συνεχώς φτωχότερη.

Προανήγγειλε επίσης απολύσεις στο δημόσιο:

“Οι απασχολούμενοι στο δημόσιο είναι πάρα πολλοί. Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξεπεραστούν τα ταμπού: Να κλείσουν δημόσιοι οργανισμοί που δεν είναι χρήσιμοι πια και να αποδεχτούν πλέον ότι η εργασία στο δημόσιο δεν είναι απαραιτήτως μόνιμη. Ορισμένες από τις βασικές δομικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται για να μειωθεί περαιτέρω το έλλειμμα προχωρούν ήδη πολύ καλά όπως για παράδειγμα στον τομέα της Υγείας. Ορισμένες άλλες βρίσκονται ακόμη σε πρώιμα στάδια.

Από την πλευρά του ο Ολι Ρεν μόνο που δεν μας ζήτησε να τον ευχαριστήσουμε για την αλληλεγγύη του, τουλάχιστον όπως αυτός την εννοεί. «Αποφύγαμε την κοινωνική καταστροφή», δήλωσε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας, ωστόσο ότι η κατάσταση παραμένει δύσκολη, ειδικά για τις πιο ευπαθείς ομάδες της ελληνικής κοινωνίας. Αναφερόμενος στο πρώτο πρόγραμμα προσαρμογής της Ελλάδας, ο Όλι Ρεν δήλωσε ότι αποτελεί «μάθημα», προφανώς έχοντας καταλάβει πόσο αποτυχημένο ήταν το Μνημόνιο. Ανέφερε, συγκεκριμένα ότι η Ελλάδα έχει δύο αχίλλειες πτέρνες. Όπως είπε, η πρώτη είναι οι χαμηλές δυνατότητες της ελληνικής διοίκησης να προχωρήσει στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και η δεύτερη είναι η έλλειψη της πολιτικής ενότητας. Ο Όλι Ρεν σημείωσε ότι το ζήτημα της πολιτικής ενότητας ναι μεν βελτιώθηκε, αλλά μπορεί να θεραπευθεί, μόνο από την ίδια την ελληνική κοινωνία.