Ο αρχαιολόγος Ρόμπερτ Μέισον ανακάλυψε τα ίχνη μιας μυστηριώδους πολιτείας 10.000 ετών παλιάς στην έρημο της Συρίας, κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Μωυσή.

Τα ερείπια αυτής της χαμένης πόλης, που θεωρείται αρχαιότερη από τις αιγυπτιακές πυραμίδες, βρίσκονται 80 χιλιόμετρα βόρεια της Δαμασκού, κοντά στο αρχαίο μοναστήρι του Αγίου Μωυσή του εξ Αβησσυνίας. Οι επιστήμονες έχουν χαρακτηρίσει την αρχαία πόλη ως «τόπο των νεκρών» και πιστεύουν ότι είναι περίπου 10.000 ετών.

Η πόλη ανακαλύφθηκε το 2009 από τον Καναδό αρχαιολόγο Ρόμπερτ Μέισον του Βασιλικού Μουσείου του Οντάριο, ο οποίος, εργαζόμενος στο αρχαίο μοναστήρι, ανακάλυψε πέτρινους σχηματισμούς άλλους σε ευθύγραμμες σειρές και άλλους σε κύκλους, που δεν μπορούσαν να έχουν σχηματιστεί παρά με τεχνητό τρόπο.

Πολλοί από τους πέτρινους σχηματισμούς μοιάζουν με τάφους –απ’ όπου και η ονομασία «τόπος των νεκρών» – ενώ η συνολική τους διάταξη είναι τέτοια που ο Μέισον αποκάλεσε τους σχηματισμούς «Στόουνχεντζ της Συρίας».

Ο Μέισον δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την έρευνά του, λόγω της συνεχιζόμενης εμφύλιας σύρραξης στη περιοχή. Ωστόσο, μια πολύ πιο εμπεριστατωμένη έρευνα είναι απαραίτητη για την κατανόηση της δομής τους.


Μια υποστηριζόμενη δομή (σωρός από πέτρες) συνδέεται με έναν πέτρινο κυκλικό σχηματισμό.

Η ανάλυση θραυσμάτων από τα πέτρινα εργαλεία που είναι διάσπαρτα στην περιοχή τοποθετούν την πόλη μεταξύ της Νεολιθικής εποχής και της πρώιμης εποχής του Χαλκού, δηλαδή 10.000 με 6.000 χρόνια πριν.

Υπάρχει όμως ένα παράδοξο. Σύμφωνα με τον Μέισον, οι πέτρινοι σχηματισμοί είναι έτσι τοποθετημένοι ώστε να ξεχωρίζουν μέσα στο τοπίο.

«Δεν υπάρχουν όμως ενδείξεις μόνιμης εγκατάστασης κοντά στους σχηματισμούς – δεν υπάρχουν σπίτια ή άλλου είδους κτίσματα. Αυτό είναι ασυνήθιστο για τη νεολιθική εποχή, κατά την οποία οι άνθρωποι ζούσαν εκεί όπου έθαβαν τους νεκρούς τους για να τους λατρεύουν».

Το μόνο κτίσμα στην περιοχή είναι το μοναστήρι, το οποίο ξεκίνησε ως σκήτη στα τέλη του 4ου με αρχές του 5ου αιώνα μ.Χ. Το μοναστήρι φέρει τοιχογραφίες του 11ου και 12ου αιώνα, που απεικονίζουν σκηνές από την Ημέρα της Κρίσης.

Κατά τον Μέισον, το μοναστήρι ήταν αρχικά ρωμαϊκό φρούριο που καταστράφηκε από σεισμό και στη συνέχεια ξανακτίστηκε.

Εκτός της μυστηριώδους πόλης, ο Μέισον θέλει να ανασκάψει κάτω από τον βωμό του μοναστηριού, καθώς πιστεύει ότι εκεί υπάρχει κρυμμένη είσοδος που οδηγεί σε υπόγειους τάφους.

Έχει ήδη πάρει άδεια από τον ηγούμενο του μοναστηριού, ο οποίος όμως εκδιώχθηκε από τη Συρία.

Προς το παρόν ο Μέισον περιμένει τη λήξη των πολεμικών συγκρούσεων, χωρίς να είναι βέβαιος αν και πότε θα γίνει αυτό.

Ο βραχώδης αυτός σχηματισμός στο κέντρο του αρχαίου συγκροτήματος προσφέρει μια «υψηλή θέση» που ίσως είχε κάποια σημασία για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής.