Του Μιχάλη Τσόχου

Eίναι πλέον βέβαιο. Τα εγγόνια των ανθρώπων της δικής μου γεννιάς (των σημερινών σαραντάρηδων δηλαδή) θα μεγαλώσουν με ιστορίες που θα τους διηγούμαστε για την Μπαρτσελόνα του Μέσι, του Τσάβι, του Ινιέστα και των υπολοίπων σημερινών ημίθεων που τότε θα έχουν μετατραπεί σε Θεούς από όλους εμάς που είχαμε την ευτυχία και την ευλογία να τους δούμε.


Από την μία δεν ξέρω πως ήταν η Ρεάλ του Ντι Στέφανο, δεν ξέρω πώς ήταν η Βραζιλία του Πελέ, δεν ξέρω πως ήταν ο Αγιαξ της δεκαετίας του 70, από την άλλη ξέρω πως ήταν η Λίβερπουλ του Νταλγκλίς, η Μίλαν των Ολλανδών, ο Αγιαξ στις αρχές της δεκαετίας του 90, και είμαι βέβαιος παρά τα όσα έχω δει και δεν έχω δει από τις μεγάλες ομάδες του παρελθόντος ότι τέτοιο ποδοσφαιρικό μεγαλείο, τέτοιου είδους θέαμα, τέτοιου είδους έμπνευση και τελειότητα το ποδόσφαιρο δεν γνώρισε ΠΟΤΕ στο παρελθόν.

Μία ομάδα που όταν δεν είσαι οπαδός της (όπως εγώ) και την παρακολουθείς γαληνεύεις. Ξεχνάς ότι και αν σε απασχολεί. Την παρακολουθείς με ένα χαμόγελο αμηχανίας, με ένα βλέμμα ενθουσιασμού, με μία αγαλλίαση που σε κάνει να απορείς αν αυτό που ζεις είναι μία πραγματικότητα ή μία εικονική πραγματικότητα.

Κατά τα λοιπά οι κριτικές που θα γίνουν γύρω από τον τελικό θα είναι πολλές. Ότι ο Σερ Αλεξ έκανε λάθος που έβαλε τον Γκιγκς στον άξονα και άφησε την ομάδα του εκτεθειμένη στον άξονα. Πριν δύο χρόνια στη Ρώμη ο Σερ Αλεξ είχε ακούσει έντονη κριτική γιατί είχε γεμίσει την ομάδα του με χαφ στον άξονα και δεν μπορούσε να απειλήσει με μόνο ένα επιθετικό. Τότε ο Φέργκιουσον είχε πει ότι «όλο το βράδι να παίζαμε τη μπάλα δεν θα τους την παίρναμε…», τώρα μπορεί να δηλώσει ότι «και ένα χρόνο να παίζαμε δεν θα τους κερδίζαμε» και θα έχει και δίκιο.

Το θέμα με την Μπαρτσελόνα πλέον δεν είναι τι κάνουν και τι δεν κάνουν οι αντίπαλοί της, αλλά τι κάνει η ίδια. Αν για κάποιο ανεξήγητο λόγο η ίδια δεν είναι καλά έχεις κάποιες πιθανότητες, αν είναι καλά όποια ομάδα και αν βρεθεί απέναντι της δεν γίνεται να μην χάσει. Τόσο απλά…

Εχω πλέον βεβαιότητα, ότι ακόμη και αν βρεθεί μία ομάδα που θα αγοράσει όλους τους καλούς παίκτες που παίζουν σε όλες τις ομάδες του κόσμου πλην της Μπαρτσελόνα και βρεθεί αντιμέτωπη με την Μπάρτσα απλώς θα έχει την τύχη που είχε και η Γιουνάιτεντ. Και προσέξτε, στον τελικό η Μάντσεστερ ήταν πραγματικά πολύ τυχερή. Πρώτον γιατί οι παίκτες της Μπαρτσελόνα σεβάστηκαν το γεγονός ότι ήταν τελικός το ματς αυτό και δεύτερον ότι ο Φαν ντερ Σάαρ ήταν σε καλή βραδιά και οι Καταλανοί αρκετά επιπόλαιοι σε κάποιες από τις τελικές προσπάθειές τους. Διαφορετικά το κοντέρ θα είχε γράψει περισσότερα.

Υ.Γ. Και για να αυτοσαρκαστώ και λιγάκι ιδού 5 λόγοι για τους οποίους η Μπαρτσελόνα τελικά έκανε περίπατο στον τελικό.
1.Είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο με πολύ μεγάλη διαφορά από την δεύτερη.
2.Είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο με πολύ μεγάλη διαφορά από την δεύτερη.
3.Είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο με πολύ μεγάλη διαφορά από την δεύτερη.
4.Είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο με πολύ μεγάλη διαφορά από την δεύτερη.
5.Είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο με πολύ μεγάλη διαφορά από την δεύτερη.

Πηγή: sportfm