Η Μπαρτσελόνα μετέτρεψε τον τελικό του Γουέμπλεϊ σε περίπατο και τη Γιουνάιτεντ σε ομάδα της σειράς κατακτώντας πανηγυρικά το τέταρτο Πρωταθλητριών της Ιστορίας της (3-1).

Εικόνα του αγώνα

Ο Πεπ Γκουαρδιόλα έκανε την έκπληξη, κρατώντας εκτός μάχης τον Κάρλες Πουγιόλ που ήταν ανέτοιμος, με τον Ερίκ Αμπιντάλ, πάντως, να παίρνει κανονικά θέση στο αριστερό άκρο της άμυνας. Ο Χαβιέρ Μαστσεράνο ήταν ο παίκτης που αναπλήρωσε το κενό του αρχηγού και την ταχύτητά του, με τον Γεράρδ Πικέ να προσδίδει στην άμυνα δύναμη και ύψος. Ο Αλεξ Φέργκιουσον από την πλευρά του επέλεξε να παίξει επιθετικά, με τον Χαβιέρ Ερνάντες αντί του Ντάρεν Φλέτσερ, ώστγε να εκμεταλλευθεί την ταχύτητά του.

Οπως συνέβη και το 2009, η Γιουνάιτεντ πήρε τον έλεγχο του αγώνα, πιέζοντας τους Καταλανούς σε όλο το γήπεδο. Αντεξε σε αυτό το τέμπο για περίπου 10 λεπτά. Οι "μπλαουγκράνα" μετά το πρώτο σοκ ξεδιπλώθηκαν και με τους Λιονέλ Μέσι (που οπισθοχωρούσε) και Τσάβι να ανακτούν τα "ηνία" του κέντρου, έδωσαν το σύνθημα. Το tiki-taka έκανε την εμφάνισή του, μαζί και ο φόβος των παικτών της Γιουνάιτεντ, που πλην του Ερνάντες και του Ρούνεϊ βρέθηκαν να κινούνται μέσα και γύρω στην περιοχή τους.

Ο αδικαιολόγητα μεγάλος χώρος που άφησαν στους "μπλαουγκράνα" αποδείχθηκε η "τιμωρία" τους. Μετά από 3 καλές ευκαιρίες, ο Πέδρο δεν συγχώρεσε άλλη φορά και στο 27' άνοιξε το σκορ. Η αντίδραση της Γιουνάιτεντ ήταν "αναιμική", ωστόσο μία φάση στην οποία αδράνησε η άμυνα των τυπικά γηπεδούχων αλλά και ο βοηθός διαιτητή (υπήρχε οφσάιντ) ήταν αρκετή ώστε ο Γουέιν Ρούνεϊ να ισοφαρίσει σε 1-1. Η εικόνα δεν άλλαξε, όμως, με τους Αγγλους να εξακολουθούν να αφήνουν χώρο στους Καταλανούς, οι οποίοι, πάντως, έδειξαν επιπολαιότητα στην τελική προσπάθεια.

Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε χωρίς αλλαγές, αλλά με την Μπαρτσελόνα ακόμα πιο πιεστική. Το παιχνίδι μεταφέρθηκε εξ ολοκλήρου στα καρέ του Εντβιν φαν ντερ σαρ, με τον Ολλανδό να... θυμάται τα νιάτα του και να φωνάζει "παρών" σε 3 περιπτώσεις. Δεν τα κατάφερε στο μακρινό σουτ του Μέσι στο 54', με τον Αργεντινό να φτάνει τα 53 στη σεζόν και τα 12 στον θεσμό φέτος, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Ρουντ φαν Νίστλεροϊ (σε 1 σεζόν). Μάλιστα, ήταν το 18ο σε νοκ άουτ φάση, όσα έχουν και οι Ραούλ και Αντρέι Σεφτσένκο (επίσης ρεκόρ).

Το τέρμα του Αργεντινού δεν αφύπνησε τους Αγγλους. Η Μπαρτσελόνα συνέχισε να έχει το πάνω χέρι και να φτάνει με αξιώσεις στα καρέ της Γιουνάιτεντ. Μετά από ορισμένες καλές στιγμές, ήταν η σειρά του Ντάβιντ Βίγια να χριστεί σκόρερ με πανέμορφο τρόπο στο 69'. Ο Φέργκιουσον είχε βάλει στο ματς τον Λουίς Νάνι ένα λεπτό αργότερα, ωστόσο οι πρωταθλητές Αγγλίας βρίσκονταν σε αποσύνθεση. Μηδαμινή παρουσία στο κέντρο σήμαινε και απόλυτο έλεγχο του ρυθμού από τους Καταλανούς, που άρχισαν να δίνουν μέτρα στο γήπεδο στους αντιπάλους τους, αλλά εκ του ασφαλούς. Ο Φέργκιουσον έπαιξε το τελευταίο χαρτί του με τον Πολ Σκόουλς και η ομάδα του "ζωντάνεψε", δίνοντας τις τελευταίες δυνάμεις τους για τη μείωση του σκορ. Μία αμφισβητούμενη φάση (χέρι του Βίγια) θα μπορούσε να δώσει νέο ενδιαφέρον στο ματς, ωστόσο ήταν η μοναδική αξιόλογη στιγμή των Αγγλων, που παράτησαν γρήγορα το ματς και ουσιαστικά έστεψαν τους Καταλανούς ξανά, μετά το 2009. Κλειδί του αγώνα
Η ανεξήγητη συμπεριφορά των Αγγλων "κλείδωσε" το ματς υπέρ των Καταλανών. Μετά από ένα πρώτο 10λεπτο στο οποίο είχαν κλείσει τους "μπλαουγκράνα", γύρισαν αδικαιολόγητα πίσω και έδωσαν (ανεπίτρεπτα) χώρο στην χειρότερη αντίπαλο που θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιο "δώρο". Ο φόβος (;) τους κόστισε το πιο σημαντικό ματς της σεζόν, αφού αυτόν τον χώρο και γενικότερα τον έλεγχο δεν κατόρθωσαν ποτέ να τον ανακτήσουν.
MVP
Η επιλογή έγινε και επισήμως, ωστόσο θα το αναφέρουμε και από αυτό το σημείο. Ο Λιονέλ Μέσι δήλωσε "παρών" σε ακόμα ένα σπουδαίο ματς των Καταλανών και ήταν ο κορυφαίος όχι λόγω του τέρματός του, αλλά γενικότερα λόγω της απόδοσής του. Βρισκόταν σε κάθε σημείο που παιζόταν το ματς μαζί με τον Τσάβι για να δίνει βοήθειες και φυσικά όταν η μπάλα έφτανε στα πόδια του περνούσε τουλάχιστον 2 παίκτες προτού δώσει πάσα ή τον ανακόψουν.
Αδύναμος κρίκος
Ο Αλεξ Φέργκιουσον επέμεινε να έχει τον Ράιαν Γκιγκς στη νευραλγική θέση των αμυντικών μέσων, την ώρα που οι αμυντικοί του δεν ξεμυτούσαν από την περιοχή τους. Οσο κι αν συνέκλιναν οι Παρκ και Βαλένσια, ήταν αδύνατο για τον Κάρικ να σταματά μόνος του τα κύματα επιθέσεων των Καταλανών. Τα αποτελέσματα φάνηκαν ειδικά στο 2ο μισό του 1ου ημιχρόνου, με τους "μπλαουγκράνα" να φτάνουν μέχρι το ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής των γηπεδούχων ουσιαστικά χωρίς αντίσταση.